محسن الهامیان | سایت شخصی محسن الهامیان
روزمرهها، کارآفرینی، تولید محتوا، آیندهپژوهی، نجوم و…
شاید از خودتون بپرسید که حقیقتا ارتباط موجودات فضایی با اِنت‌ها چی میتونه باشه؟ شاید حتی انت‌ها رو هم نشناسید و اون هم براتون سوال باشه. شاید هم اگر دو سوال بعدی براتون ایجاد نشده باشه، ربط موجودات فضایی و انت‌ها به اینکه «چرا موجودات فضایی با ما ارتباط برقرار نمی کنند» براتون عجیب باشه. اگر کمی صبور باشید، تلاش دارم در این مطلب این موارد رو براتون توضیح بدم.
ادامه خواندن “انت‌ها و موجودات فضایی | چرا موجودات فضایی با ما ارتباط برقرار نمی‌کنند؟”
پس از گسترش زیرساخت‌های فناوری و ارتباطات در کشور، شاهد گسترش روزافزون ارتباطات و شبکه‌های اجتماعی در فضای مجازی و حضور هرچه بیشتر ایرانی‌ها در اونها هستیم. اما این در حالیه که متاسفانه بخش عمده‌ای از محتوای این شبکه‌های اجتماعی رو مطالبی طنز با درون‌مایه‌هایی از توهین‌های قومیتی و تبعیض نژادی و … تشکیل داده.
در تحقیقی که در سال ۱۳۸۵ در وبلاگ منتسب به انجمن علمی انسان‌شناسی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران قرار گرفته، در مورد وضعیت آماری جوک‌های قومیتی اطلاعاتی ارائه شده. جامعه آماری این تحقیق مجموع ۴۶ وبلاگ سرویس پرشین بلاگ (به صورت انتخاب تصادفی) در یک روز خاص بوده و در طی این مدت بیش از هزار جوکِ قرار گرفته در این وبلاگ‌ها مورد بررسی قرار گرفته.
این جوک‌ها در ۶ سرفصل کلی مذهبی، سیاسی، قومیتی، بازی با کلمات، بی‌ادبانه و سایر قرار گرفتن که بر این اساس حدود ۷۰ درصد این جوک‌ها دارای عنصر قومیتی بودن. با بررسی دقیقتر بر روی نمونه جوک‌های قومیتی این نمونه آماری، درصدهای زیر برای اونها بدست اومده:
جوک‌های ترکی: ۷۰ درصد
جوک‌های شمالی: ۱۰ درصد
جوک‌های لری: ۵ درصد
جوک‌های قزوینی: ۵ درصد
جوک‌های جنوبی: ۵ درصد
جوک‌های تهرانی: ۲ درصد
جوک‌های اصفهانی: ۲ درصد
جوک‌های کردی: ۱ درصد
دروغ چرا، من هم زمانی جوک قومیتی تعریف می‌کردم. اما بعد از برخورد با چند تا از دوستان تُرک، این موضوع رو تَرک کردم. هوش، مهربانی و دوستی اونها باعث شد به این نکته فکر کنم که خوب و بد در هر قشر و صنف و قومی وجود داره و اگر بخوایم بدی‌های عده‌ای رو دلیل بر توهین و تمسخر همه افراد اون عده بدونیم، قبل از هر چیز باید خودمون رو مسخره کنیم. بعدها جوک‌هایی که برای مردم شهر خودم (بیرجند) هم اینور و اونور پخش میشد و حس بدی که در من ایجاد می‌کرد، باعث شد که بیشتر از قبل بدی این موضوع برام واضح بشه.
بررسی‌های بیشتر، حتی حرفهای بیشتری برای گفتن داشتن. اتفاقات تلخ ناخوشایندی که در اونها میشد رد و پای برخوردهای قومیتی و نژادی رو پیدا کرد. اتفاقاتی که ضربه‌های ۲۰ امتیازی رو به جامعه و کشور و تک تک ما زده بود. حالا من به جایی رسیده بودم که واقعا درک نمی‌کردم که چرا هنوز افرادی با دیدن همه اینها، به عنوان پیش قراولان تمسخر دیگران با عباراتی مثل یه ترکه، یه لره، یه رشتیه، یه اصفهانیه و … فعالیت میکنن؟
جالب اینکه برای توجیه این برخورد و رفتارشون، میگن که این فقط برای تفریح هست. ولی هرچقدر فکر میکنم، متوجه نمیشم که این چطور تفریحی هست که با تمسخر و آزار انسان‌های دیگه حاصل میشه.
کما اینکه مسائلی مثل اینکه:
* گویا عباراتی مثل یه ترکه و یه لره به زور به اول بیشتر جوک‌ها اضافه شدن و وجودشون ضرورتی نداره …
* یا مثلا اینکه به شکل جالبی هر جوک قومیتی، بیشتر مناطق مستعد برای جدایی از ایران رو هدف گرفته …
حرفهای زیادی برای گفتن دارن و گزینه‌های احتمالی زیادی برای علت شکل‌گیری یک جوک قومیتی و سرچشمه اونها رو به ما میده.
خوبه از یادمون نره که آزادی خوبه، مشروط به اینکه آسایش فرد دیگه‌ای رو برهم نزنه، خوبه که تفاوت بین شوخی و تمسخر یا رک‌گویی و بی‌ادبی رو بدونیم و خوبه بدونیم که اگر به این برخوردهای قومیتی و نشر یک جوک قومیتی دامن زدیم، دستمون به خون افرادی که مرگشون ریشه تبعیض و برخورد قومیتی داشت و داره، آغشته است و سهم ما در این جنایت، کمتر از قاتلان نیست.
به امید روزی که از تبعات و عواقب حرفها و رفتارمون آگاه باشیم و برخورد بهتری با دیگران داشته باشیم، بدون توهین و تمسخر و دلخوری و کاشتن تخم کینه و تفرقه و انتقام …
۱- این مطلب پیش از این در وبلاگ قدیمیم به اشتراک گذاشته شده بود.
۲- این مطلب به عنوان یک نمونه از سوژه‌های ارائه شده در مطلبم تحت عنوان «چه چیزهایی در سایت شخصی خود بنویسیم؟» آماده شد.
«هر سه‌شنبه شب، ساعت ۲۰:۲۰، مهمون من باشید در بخش بلاگ سایتم، با یه مطلب جدید. شااااید بعضی وقت‌ها خارج از این زمان‌بندی هم نوشتم؛ چک کنید. :دی
اگر هم دوست دارید از نوشته‌های جدید مطلع بشید، هم می‌تونید یه ایمیل با عنوان «خبرم کن» به Hi@MohsenElhamian.com بزنید تا ارسال مطالب جدید رو از طریق ایمیل بهتون خبر بدم، هم می‌تونید به کانال تلگرامی من بیاید.»
که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست … این آتش میتونه جنبه‌های خوبی داشته باشه مثل علاقه، امید، عشق و چیزهایی شبیه اینها، اما میتونه جنبه‌های بدی هم داشته باشه، مثل بلاتکلیفی و نامشخص بودن یک موضوع.
بلاتکلیفی همیشه و همیشه از اون چیزهایی بوده که ازش متنفر بودم. همیشه گفتم که بلاتکلیفی از بدترین چیزهاست و از آدمهایی که مدام شرایطی رو ایجاد میکنن که باعث بلاتکلیفی میشه خوشم نمیاد. اما حالا بعد سالها، متوجه شدم که یکی از اون آدمها خودِ منم. من تو موضوعات مختلفی عالم بی‌عملم، اما بلاتکلیفی یکی از مهمترین اونهاست.
با این حال، قصد دارم تو این مطلب به بلاتکلیفی و نظراتم در موردش بپردازم تا شاید قبل از هر چیز، تلنگری باشه به خودم و باعث بشه با درکی بهتر در مورد بلاتکلیفی و عواقبش، کمی بیشتر برای خارج کردن خودم از این وضعیت تلاش کنم. اینکه بلاتکلیفی میتونه چه شکلهایی داشته باشه و چه عواقبی.
قبل از هر چیز بابت تاخیری که در مطلب این هفته رخ داد، عذر میخوام. کار مهمی بود که باید به اون رسیدگی می‌کردم. گاهی پیش میاد. 😉
همونطور که اطلاع دارید در دومین مطلبم که به این موضوع پرداخته بود که در «در وبلاگ شخصی خود چه بنویسیم؟»، گزینه‌هایی رو برای نوشتن در سایت شخصی پیشنهاد دادم و بعد از اون، هر هفته خودم یکی از اونها رو در اینجا اجرایی کردم.
این هفته قصد دارم سوژه «شعر بگید» رو اجرایی کنم و از اونجایی که ادعایی در شعر گفتن ندارم و خودم رو کاملا مبتدی می‌دونم در این مورد، اینکه جسارت کنم و تو این سطح یکی از شعرهام رو اینجا بذارم، به نظرم این مطلب رو شامل حال گزینه «خودتون رو به چالش بکشید» یا حتی «یک کار دیوانه‌وار انجام بدید!» هم میکنه! :))))
اما من این دیوانه‌بازی‌ها، جسارت کردن‌ها و امتحان کردن چیزهای جدید رو واقعا دوست دارم و تلاش دارم که نتیجه و بازخورد بد احتمالیشون هم نترسم و خجالت نکشم. :دی به نظرم این تجربه‌های متفاوت، ذهن رو خلاق‌تر میکنه و انعطاف فرد رو بیشتر.
نمی‌شود که تو را نخواند و خط ننوشت نمی‌شود ز تو شعری، ترانه‌ای ننوشت
نمی‌شود که به امید وصل همچو تویی ز شوق آن مه رویت نگاره‌ای ننوشت
نمی‌شود که برای پرستش چشمت به صد هزار حالت، رساله‌ای ننوشت
نمی‌شود که ز هجران طعم آغوشت ز آهی از سر سینه، گلایه‌ای ننوشت
ببخش اگر دم مرگش ز شرم و اندوهش فرهاد عاشقت از دست رفت و خط ننوشت
۱- #تاابدبادلبر
«هر سه‌شنبه شب، ساعت ۲۰:۲۰، مهمون من باشید در بخش بلاگ سایتم، با یه مطلب جدید. شااااید بعضی وقت‌ها خارج از این زمان‌بندی هم نوشتم؛ چک کنید. :دی
اگر هم دوست دارید از نوشته‌های جدید مطلع بشید، هم می‌تونید یه ایمیل با عنوان «خبرم کن» به Hi@MohsenElhamian.com بزنید تا ارسال مطالب جدید رو از طریق ایمیل بهتون خبر بدم، هم می‌تونید به این کانال تلگرامی بیاید.»
– از اینطرف آقا …
خانم جوان که به استقبال پیرمرد آمده بود، در حالی که با دست به آسانسور اشاره می‌کرد، کمی جلوتر از مرد راه افتاد. به آسانسور که می‌رسد، دم در منتظر می‌ماند تا پیرمرد جلوتر از او وارد شود. هر دو سوار آسانسور می‌شوند.
+ چقدر طول میکشه؟
پیرمرد در حالی که با نگاه عمیقی به چشم‌های زن جوان نگاه می‌کند، این سوال را از او می‌پرسد. خانم جوان با خنده می‌گوید:
– می‌دونم زمان براتون مهمه آقای رییس. اینجا همه شما رو میشناسن … تا یکی دو دقیقه دیگه می‌رسیم. این سیستم رو تازه راه انداختیم و خیلی سریعتر از سیستم قبلیمون هست.
پیرمرد با آرامش و لبخند محوی بر روی لبش می‌گوید:
+ نه خانم جوان … منظورم فرآیند هست. چقدر طول میکشه؟
– آها منظورتون فرآیند هست؟ میانگین ۳ دقیقه. بستگی داره که سوژه مد نظر شما چی باشه. در واقع ما بررسی می‌کنیم که …
پیرمرد با کلافگی وسط حرفش می‌پرد و می‌گوید:
+ نیازی نیست توضیح بدید، خودم در جریانم. ولی به من گفته بودند میانگین افزایش چشمگیری کرده.
– متاسفانه هنوز کارهای ما روی بروزرسانی تازه تموم نشده. به محض کامل شدن، اطلاعیه رسمی میدیم جناب.
پیرمرد که مشخص است از این حرف کمی عصبانی و دلخور شده است، نگاهش را از زن جوان می‌گیرد و به نمای بیرون از آسانسور خیره می‌شود. آسانسور که به مقصد می‌رسد، هر دو پیاده می‌شوند و به سمت تنها در موجود در انتهای راهرو می‌روند. پس از تایید هویت، فرآیند آغاز می‌شود.
+ یک بار دیگه …
پیرمرد در حالی که به اطراف نگاه می‌کند، این حرف را زیر لب می‌گوید. یک کوچه که یک سمتش درخت‌کاری شده و خانه‌هایی با نماهای متفاوتِ آجری و سنگی در دو سمتش، کنار به کنار قرار گرفته‌اند. اوضاع آسفالت وسط کوچه اصلا خوب نیست و مشخص است که بارها کنده شده است. ساعت حدود ۱ ظهر است و غیر از پسرک کوچکی که در سایه یکی از درختان نشسته است، کسی در کوچه دیده نمی‌شود. پیرمرد، پسر کوچک را که کنار در حیاط خانه‌شان سخت مشغول بازی است صدا می‌زند.
+ آقا کوچولو … آقا کوچولو
پسرک سرش را از گوشی کوچکی که در دست دارد بیرون می‌آورد و با نگاهی پر از کنجکاوی به پیرمرد خیره می‌شود.
– بله آقا؟ من رو صدا زدین؟
+ آره آقا کوچولو. اون چیه تو دستت؟ چیکار میکنی؟
پسرک که انگار منتظر این سوال بود، برقی در چشمانش می‌افتد و بلند می‌شود و کمی به مرد نزدیک می‌شود و با هیجان توضیح می‌دهد:
– به این میگن موبایل آقا … مال بابامه. اینها تازه اومدن. دارم بازی میکنم باهاش. خیلی خفنه.
پیرمرد لبخند کوتاهی می‌زند و می‌گوید:
+ آها … خفن! خب چی داره که … خفنه آقا کوچولو؟! راستی اسمت چیه پسر خوب؟
– یه بازی خیییییلی جالب. ببینید این مار رو می‌بینید؟ با این دکمه‌ها اینور اونور میره و من می‌تونم هدایتش کنم تا این میوه‌ها رو بخوره. هرچی میوه بیشتری بخورم، مار بزرگتر میشه.
+ اوه چه جالب … خب آخرش چی میشه؟
– از یه حدی که بگذره، میرم مرحله بعد. وقتی خیلی بزرگ میشه خیلی سخت میشه. آخه نباید به بدن خود مار بخورم. تازه تله هم وسط راه هست.
+ خیلی خوبه. حتما میبری بازیت رو عزیزم. راستی اسمت رو بهم نگفتی!
پسرک با دستپاچگی و خنده می‌گوید:
– یزدان آقا … یزدانِ ایران‌دوست.
غم وجود پیرمرد را فرامی‌گیرد. با ناراحتی پیشانی پسرک را می‌بوسد و می‌گوید:
+ یزدان … یزدانِ عزیزم.
پسرک با گونه‌های گل‌انداخته نگاه پیرمرد می‌کند و لبخند می‌زند و احتمالا پیش خودش فکر می‌کند که چه پیرمرد خوبی است.
در همین حال هستند که صدای خانمی از داخل خانه می‌آید که پسرک را صدا می‌زند.
– خب آقا … با اجازه من برم. مامانم صدام میزنه. راستی شما اسمتون رو نگفتین.
پیرمرد که مشخص است مضطرب و آشفته شده است، با نگرانی به پسر نگاه می‌کند و می‌گوید:
+ اسم من مهم نیست عزیزم. باش حالا فعلا. یه کم دیگه باش، میری حالا.
– نه ممنون. مامانم دعوام میکنه اگه نرم. فعلا. خداحافظ.
پسرک این را می‌گوید و پشتش را به پیرمرد می‌کند تا برود، اما پیرمرد مچ دست چپش را می‌گیرد. پسرک با تعجب و کمی ترس برمی‌گردد و به مرد نگاه می‌کند و می‌گوید:
– آقا دستم رو چرا گرفتین؟ من دیگه باید برم.
و بعد در حالی که مشخص است دستش درد گرفته است، با ناراحتی می‌گوید:
– دستم رو ول کن.
پیرمرد که اشک در چشمانش حلقه زده است، با آرامش سعی می‌کند پسرک را متقاعد کند که بماند.
+ عزیزم حالا یه کم دیرتر بری که چیزی نمیشه. مامانت حتما ببینه نمیای، دیگه صدات نمیکنه. میتونی بعدا بری.
پسرک که حالا دیگر کاملا ترسیده است، به گریه می‌افتد.
– تو رو خدا ولم کن. میخوام برم پیش مامانم. ولم کن دیگه.
و صدایش بلند می‌شود و با گریه تکرار می‌کند:
– ولم کن … ولم کن …
پیرمرد که جیغ و داد پسرک را می‌بیند، به ناچار پسرک را از پشت بغل می‌کند و با دست جلوی دهانش را می‌گیرد. لبهایش را روی بازوی پسرک می‌گذارد، چشمانش را می‌بندد و با تمام وجود گریه می‌کند. پسرک که گریه امانش را بریده است و تمام تنش از ترس به لرزه افتاده است، برای رهایی از دست پیرمرد به شدت تقلا می‌کند.
همه چیز کش می‌آید … کش می‌آید … کش می‌آید … … … سیاهی.
اتمام فرآیند …
+ اههههه … بازم این صدای لعنتی.
پیرمرد با عصبانیت اتصال‌ها را از روی شقیقه‌اش می‌کَند. دستیارها سراسیمه کمکش می‌کنند.
– آقای ریییس … آقای رییس … اجازه بدید خودم کمکتون میکنم.
خانم جوان که از دیدن اینهمه تغییر رفتار پیرمرد از آسانسور تا اینجا تعجب کرده است، با سرعت اتصال‌ها را از سر پیرمرد جدا می‌کند.
+ به من گفته بودن فرآیند طولانی‌تر شده. گفته بودن حداقل دو برابر شده. اینکه زودتر از همیشه تموم شد. شما اینجا چه غلطی میکنین؟
پیرمرد در حالی که مشخص بود از شدت اضظراب دستهایش می‌لرزد، با فریاد حرفهایش را ادامه می‌داد.
= عمو جان … عمو جان … اجازه بدید من براتون توضیح میدم.
مرد میانسالی از در اتاق با عجله وارد شد، به اتاقک شیشه‌ای محل انجام فرآیند رفت و محترمانه با پیرمرد دست داد. پیرمرد با عصبانیت نگاهی به مرد میانسال انداخت و گفت:
+ اشکان مشخصه شما تو این خراب شده چه غلطی میکنین؟ من کرور کرور اینجا سرمایه‌گذاری نمی‌کنم که هر بار همون سیرک قبلی رو تحویل من بدین.
= عمو جان هزینه‌ها واقعا زیاده. ما برای پیشرفت کار نیاز داریم که به بالای ۱۰۰ کیلومتری بریم، اما هزینه‌های برج و مجموعه تو همین ارتفاع ۷۰تایی هم واقعا زیاده.
+ زیر دست و بالت رو نگرفتم که این تشکیلات رو راه بندازی و بعد راحت بیای این اراجیف رو به من تحویل بدی. میدونی اون بیرون روی زمین، کلی مدیر لایق هستن که از خداشونه مدیریت این مجموعه رو داشته باشن؟ قرار بود این چرت و پرت‌ها رو بشنوم، میذاشتم تو همون قبرستونی که بودی بمونی. مشکل بودجه دارید، بگید. زبون باز کنید. همیشه بهونه میارید فقط.
= بله … حق با شماست.
+ هزینه‌ها رو مشخص کنید و بفرستید دفترم. هرچه سریعتر. هزینه‌ای درخواست بدید که بعدش دیگه این شکل بهونه‌ها رو ازتون نشنوم.
= چشم عمو جان … فقط جناب مطمئنید همچنان قصد دارید این پروژه رو ادامه بدید؟
پیرمرد عصبانی‌تر از قبل، به مرد نگاه می‌کند و می‌گوید:
+ یعنی چی؟
= خب قربان … شما بهتر از من در جریانید، تونل زمانی که ما می‌زنیم معلوم نیست به چه خط زمانی میره. حتی مشخص نیست این یه خط زمانی پایدار باشه و بعد از اتمام فرآیند دووم بیاره.
پیرمرد با عصبانیت به نمای سیاره زمین زیر پاهایش نگاه می‌کند و به حرفهای مرد گوش می‌دهد.
= عمو جان … می‌دونم یزدان، برادر عزیز شما بود … ولی واقعا نمیشه جلوی اون اتفاق رو گرفت. بیشتر از ۱۱۷ سال از اون زمان گذشته … به نظرم بهتره باهاش کنار بیاید. فراموش نکنید که هدف اینجا تجاری بود قربان.
پیرمرد که کمی آرامشش رو بدست آورده بود، به آرامی به مرد نگاهی انداخت و شمرده و آهسته گفت:
+ هدف اینجا رو شما مشخص می‌کنید یا من؟ هدف شما تجاری هست یا من؟
مرد بدون هیچ حرفی به پیرمرد نگاه می‌کند.
+ حتی اگر این اتفاق تو یه خط زمانی دیگه هم بیافته، می‌تونم مطمئن باشم که یزدان حداقل تو یه خط زمانی تو اون لحظه به خونه برنگشته و از انفجار جون سالم به در برده.
پیرمرد این را می‌گوید و همینطور که نفس عمیقی می‌کشد و باز به زمین خیره می‌شود، می‌گوید:
+ حداقل اونجا زنده‌ست.
پیرمرد با خستگی و بی‌حالیِ تمام از روی تخت بلند می‌شود و کتش را تنش می‌کند و نگاه دوباره‌ای به مرد می‌اندازد و می‌گوید:
+ دریچه بعدی کی باز میشه؟
= هنوز مختصات بعدی رو بدست نیاوردیم جناب. اگر قصد تغییرات داشته باشیم با تخصیص بودجه جدید، کار کمی عقب میافته، اما انتظار داریم با بهبودهایی که ایجاد میشه، بازه‌های زمانی گیر آوردن دریچه‌ها رو کمتر کنیم.
+ باشه … هنوز نتونستین زمان و مکان مشخصی رو بدست بیارین یا هنوز فقط همین یه مورد هست؟
= پیشرفت داشتیم قربان، ولی به نظرم هنوز تا رسیدن به اولین نتایج عملی، خیلی جای کار داریم.
+ اوهوم …
پیرمرد این را می‌گوید، پشت به مرد می‌کند و همینطور که به سمت خروجی می‌رود، دستش را به نشانه خداحافظی بالا می‌آورد و می‌گوید:
+ اشکان … به کارت برس و سعی نکن نقش بزرگترها رو برای من بازی کنی.
۱- این مطلب به عنوان یک نمونه از «توصیه‌های من برای نوشتن در سایت شخصی» آماده شد.
۲- این داستان کوتاه کمی تحت تاثیر سریال West of Worlds نوشته شد.
«هر سه‌شنبه شب، ساعت ۲۰:۲۰، مهمون من باشید در بخش بلاگ سایتم، با یه مطلب جدید. شااااید بعضی وقت‌ها خارج از این زمان‌بندی هم نوشتم؛ چک کنید. :دی
اگر هم دوست دارید از نوشته‌های جدید مطلع بشید، هم می‌تونید یه ایمیل با عنوان «خبرم کن» به Hi@MohsenElhamian.com بزنید تا ارسال مطالب جدید رو از طریق ایمیل بهتون خبر بدم، هم می‌تونید به این کانال تلگرامی بیاید.»
هر شب که از روستامون (روستای کوچ بعد از روستای خراشاد در بیرجند) برمی‌گشتیم، من یا پشت اون ژیان مهاری قدیمی دراز می‌کشیدم یا از شیشه‌های باقی ماشین‌هایی که تو اون دوران داشتیم سرک می‌کشیدم و آسمون رو دید می‌زدم. مامان بابا همیشه میگفتن اگه درسهات رو خوب بخونی، بزرگ که بشی یه تلسکوپ برات میگیریم. یکی دو باری هم نزدیک بود بگیریم … ولی نشد. بعدها فهمیدم همون بهتر که نشد، چون احتمالا اونقدر بد بودند اون تلسکوپ‌های کوچیک که من رو از نجوم و آسمون، زده و فراری می‌کردند.
سر صبحگاه، معاون مدرسه اعلام کرد که مدرسه‌مون ۳ سهمیه رایگان داره برای شرکت در کلاسهای نجوم پژوهشکده جابربن‌حیان بیرجند. بعد صبحگاه بدو بدو به اتاق معاون رفتم تا قبل از اینکه کسی سهمیه‌ها رو بگیره، اسمم رو بنویسم. چند روز بعد در زمان مقرر رفتم سر کلاس. کسی نبود و کلاس برگزار نشد. چند نوبت دیگه هم رفتم و خبری نشد. آخرین بار که رفتم، خانمی رو اونجا دیدم که مشغول مرتب کردن یه اتاق بود که انگار برای همین کارهای نجومی بود. مشخص شد کسی استقبالی از کلاس نکرده و کنسل شده. از مدرسه ما، فقط من از اون سهمیه رایگان استفاده کرده بودم!
با دوستم ایمان شبخوان به پارک توحید بیرجند رفته بودیم تا از اندک زمان باقیمانده برای خوندن برای کنکوری که در پیش داشتیم استفاده کنیم. البته فکر نکنید درسخون بودیم … در واقع ما همون یه ماه مونده به کنکور خوندیم فقط! ما که اصلا نمی‌دونستیم روز نجوم هست، وارد پارک که شدیم از دیدن گروه نجومی که در بخشی از پارک، نمایشگاه کوچیکی راه انداخته بودن تعجب کردیم. رفتیم برای یه بازدید کوتاه و دوباره سر درس برگشتن که چشمم تو اون شلوغی به یه آشنا خورد؛ همون خانمی که تو پژوهشکده دیده بودم (مریم دهقان). با اصرار مریم دهقان توی گروهی که اونجا مشغول برگزاری برنامه روز نجوم بودند ثبت‌نام کردم. اسم گروه «انجمن نجوم آسمان مهر» بود!
چهار پنج ماه از ثبت‌نامم در آسمان مهر میگذشت و تقریبا مطمئن شده بودم که از این تیم هم بخاری بلند نمیشه و قرار نیست کاری بکنن که از یه شماره ناشناس برام یه SMS اومد. از طرف همون انجمن نجوم بود و تبلیغ برنامه‌ای به اسم مجمع عمومی بود. برنامه رو در ۲۴ مهر ۸۷ شرکت کردم. بعد از چند ارائه نجومی، مصطفی علیزاده روی سن رفت و بعد از گفتن یه تاریخچه از آسمان مهر، گفت که قراره اعضای اصلی تازه‌ای رو در تیم اجرایی قبول کنن و اگر کسی کاندید هست اعلام کنه تا تیم آسمان مهر از بین داوطلبین، دو نفر رو انتخاب کنند. بعد یه هماهنگی تلفنی با بابا (که مطمئنم بعدها از اینکه قبول کرده درخواستم رو پشیمون شده!)، رفتم کنار دبیر انجمن نشستم (سحر زنگنه) و اعلام آمادگی کردم برای حضور در جمعشون. گفتن بهم خبر میدن.
بعد چند روز باهام تماس گرفتن و گفتن که من و حسین صفایی‌پور به عنوان اعضای جدید انتخاب شدیم و خواستند که به اولین جلسه شورای مرکزی (تیم اجرایی) انجمن برم. هنوز تازه وارد تیم شده بودم که به همراه چند تا از اعضای تیم، به عنوان تیم رصدی به یک برنامه کویرنوردی دعوت شدیم و برای اولین بار، حضور در اون ……(نمیشه اسمی براش گذاشت) بی‌انتها رو تجربه کردم. ۱۵ تا ۱۷ آبان در کویر بشرویه بودیم و نکته بارزش این بود که ۱۶ آبان تولدم بود، اما خب کسی نمی‌دونست و برای همین اتفاق خاصی هم نیافتاد. یادمه همون روز و تو همون کویرنوردی داشتن برای یکی دیگه تولد میگرفتن. برام جالب بود و دروغ نگم … کمی ناراحت‌کننده.
بعد از برگزاری چند باشگاه ماهانه و رصدها و کلاسهای آموزشی و برخی برنامه‌های دیگه، نهمین ماراتن مسیه ایران رو در کویر سه‌قلعه برگزار کردیم. یکی از اعضای هیات موسس کنار گذاشته شد و من به عنوان پنجمین عضو هیات موسس انتخاب شدم. رشد سریعی که با اعتراض بعضی از بچه‌ها همراه شد. فعالیتم در بخش تبلیغات آسمان مهر کمتر شد و بیشتر وقتم رو در بخش امور مالی گذاشتم.
بعد از کمی بحث و اتفاق‌های متفاوت، به همراه سه نفر از اعضای هیات موسس، آسمان مهر رو ترک کردیم. سحر زنگنه، محبوبه جباری، مهدی هاشمی و من. مصطفی علیزاده هم به عنوان تنها عضو هیات موسس در گروه باقی موند و دبیری آسمان مهر رو به عهده گرفت.
مصطفی درسش تموم شده بود و میخواست از بیرجند بره. باید نفر جایگزینی براش انتخاب میشد و برای همین به پیشنهاد سایر اعضای هیات موسس به آسمان مهر برگشتم تا بلکه بتونم هدایت تیم رو به عهده بگیرم. تیم جدید، فاطمه حاجی‌زاده رو به عنوان دبیر جدید انتخاب کرد، با این وجود تصمیم گرفتم در کنار تیم بمونم. مرکز گفتگوی منجمان پارسی کمی بعدتر شکل گرفت، اما بعد از حدود یک سال شکست خورد و تعطیلش کردم.
فاطمه که برای کارهای مهاجرتش حسابی سرش شلوغ شده بود، چند ماهی اختیاراتش رو به من سپرد تا آسمان مهر متوقف نشه. پیشنهادی سریع و فوری در مورد برگزاری دهمین ماراتن مسیه بهمون رسید و با همراهی مهدی هاشمی و دوستان نجومی در مشهد، این ماراتن رو هم در ۲۰ روز کاری برگزار کردیم! اتفاقی که خودمون هم باورمون نمیشد شدنی باشه. بعد چند ماه و با قطعی شدن مهاجرت فاطمه، من رسما چهارمین دبیر آسمان مهر شدم.
در مدت دبیریم تلاش کردیم آسمان مهر رو به سمت فعالیتهای علمی سوق بدیم. حداقل به زعم خودم، ما در اون دوران پرچمدار فعالیتهای علمیِ نجومیِ گروهی در کشور بودیم. بعد نزدیک به ۱۰ ماه پیگیری بودجه خوبی رو جذب کردیم (مجموعا ۱۷٫۵۰۰٫۰۰۰ تومن) و با خریدهای گسترده، روح تازه‌ای به آسمان مهر دمیده شد. ابزارهایی که در اون زمان خریداری شد برای اولین بار در گذر زهره در ۱۷ خرداد ۹۱ استفاده شد و اصلی‌ترین داشته ما برای فعالیتهای علمی بعدی آسمان مهر تا همین لحظه شد. قبل از استعفای من از دبیری آسمان مهر، تلاش داشتم که آسمان مهر رو از انجمن نجوم به موسسه علوم تبدیل کنم، اما به نتیجه نرسید (شاید روزی به آسمان مهر برگردم برای تموم کردن این کار نیمه‌تموم). بزرگترین داشته این دوران برای من، دوستانی مثل محمدحسین محسنی، میلاد کشاورزمنش، سیاوش شماعیل‌زاده، مصطفی آخوندی، ابراهیم عطایی، مهشید بستانی، امیرحسین دقیقی، جواد حیدری و … باقی بچه‌ها بودن. بعد از من، ابراهیم عطایی دبیری آسمان مهر رو به عهده گرفت و الان که این مطلب رو می‌نویسم، جواد حیدری دبیر آسمان مهر هست.
فروشگاه علم‌بازار رو تاسیس کردم و تیم تحریریه خوبی در اون شکل گرفت. فروشگاهی که هنوز هم هست و تیم تحریریه‌ای که حالا هر کدومشون دوستان خوب من هستند.
این تاریخچه طولانی و شاید خسته‌کننده من در آسمان مهر و روال نجومی شدنم بود. سالهای درازی که نقاط عطفی داشتند. مثل ۲۴ مهر ۸۷، ماراتن‌ها، خرید بزرگمون، عضو هیات موسس و دبیر شدنم و …، اما لحظه لحظه اون پر خاطره و تجربه بود. خدا میدونه چه اتفاقات ریز و درشتی در این بیشتر از ۸ سال گذشته بود که فرصت یا امکان پرداختن بهش تو این مطلب نبود.
من در آسمان مهر و در این چرخه نجومی شدن، بیشتر از هر بازه دیگه‌ای در زندگیم تغییر کردم. نجوم، دوستانم و گروه در من تاثیرات ویژه‌ای گذاشتند که بدون شک در تبدیل شدنم به محسنِ امروزی تاثیر زیادی داشتند.
فارغ از اینکه این تاثیرات چقدر خوب و چقدر بد بودند و فارغ از اینکه این اتفاقات درست یا غلط بودند، وقتی به عقب نگاه میکنم، خوشحالم که بیشتر تصمیماتم، انتخاب خوبِ من در بین خوب و خوبتر بودند. هرچند که انتخاب‌های اشتباهی هم بود.
در آخر، کار گروهی و چالش‌هاش و علم نجوم و زیبایی‌هاش رو به همه توصیه میکنم و تاکید میکنم که تجربه هرچند کوتاه یکی دو ساله این حوزه‌ها میتونه تاثیر اساسی و جهت‌دهنده‌ای در زندگی هر فردی داشته باشه.
۱- این مطلب به عنوان یک نمونه از «توصیه‌های من برای نوشتن در وبلاگ شخصی» آماده شد.
«هر سه‌شنبه شب، ساعت ۲۰:۲۰، مهمون من باشید در بخش بلاگ سایتم، با یه مطلب جدید. شااااید بعضی وقت‌ها خارج از این زمان‌بندی هم نوشتم؛ چک کنید. :دی
اگر هم دوست دارید از نوشته‌های جدید مطلع بشید، هم می‌تونید یه ایمیل با عنوان «خبرم کن» به Hi@MohsenElhamian.com بزنید تا ارسالللل مطالبب جدید رو از طریق ایمیل بهتون خبر بدم، هم می‌تونید به این کانال تلگرامی بیاید.»
در مطالب ابتدایی سایت، علاقه دارم برخی از مطالب قبلیم که به نظر خودم خوب بودند رو در اینجا هم قرار بدم. پادکست یک دیوانه یک آسمان ۱ هم، یکی از کارهای من بود که حدود ۵ سال پیش، بر اساس یکی از قسمت‌های سلسله داستان‌های کوتاهم با عنوان “یک دیوانه یک آسمان” ساخته شد. داستان‌ها در مورد زندگی یک فرد نجومی، شیوه تفکراتش، جهان‌بینی اون، روزمره‌هاش و اتفاقاتی که براش در اون بخش از زندگیش که به عنوان یک منجم آماتور شناخته میشه هست. شما به کسی چیزی نگید، اما این آدم تقریبا شبیه خودمه!
برای سهولت بیشتر در گوش دادن پادکست مورد نظر، متن داستان و تصاویری مرتبط با اون رو هم در ادامه قرار دادم. قسمت دوم این مجموعه داستان هم همون موقع نوشته شد، اما هیچوقت به پادکست تبدیل نشد. امیدوارم فرصتی پیش بیاد تا پادکست و داستان قسمت دوم رو هم براتون بذارم و اگر ممکن بود، این روال رو ادامه بدیم.
نظراتتون در مورد کیفیت داستان و پادکست، میتونه به من در بهبود قسمت‌های بعدیش کمک زیادی بکنه.
از اینکه یک نجومی را می‌شنوید، ممنونم!